مباني نظري و پيشينه پژوهش خودتنظیمی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 42 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏راهبردهای یادگیری خودتنظیمی
‏تاریخچه یادگیری خودتنظیمی ‏- Self-regulation learning
‏تئوری و تحقیق علمی در مورد یادگیری خودتنظیمی، از اواسط دهه ی 1980 در پاسخ به این سؤال مطرح شد که چه طور دانش آموزان به فرآیندهای یادگیری خودشان مسلط می شوند. در واقع از دهه ی 1980 به بعد، یادگیری خودتنظیمی به عنوان راهبردی نو برای کمک به دانش آموزان به منظور تسلط بر فرآیندهای یادگیری و به طور کلی بهبود کیفیت یادگیری، مورد توجه روان شناسان، مشاوران و متخصصان تعلیم و تربیت قرار گرفت. تا قبل از دهه ی 1980، مطالعات در حوزه ی یادگیری خودتنظیمی بر زمینه های گوناگون فردی، خانوادگی و اجتماعی متمرکز بود و پس از آن، این سازه در زمینه ی یادگیری مطرح شد و مورد توجه نظریه های گوناگون روان شناسی از جمله رفتارگرایی ‏- Behavioristic
‏، شناخت گرایی ‏- Cognitivestic
‏ و ساخت گرایی ‏- Constructivism
‏ قرار گرفت(کدیور،1380).
‏مفهوم یادگیری خودتنظیمی:
‏پنتریچ(2002)، یادگیری خودتنظیمی را به عنوان فرآیندی فعال و ساختاری پردازشی تعریف می کند که با آن یادگیرنده اهداف فعالیت های یادگیری، شناخت، انگیزه و رفتار خود را تنظیم و کنترل می کند(محمدامینی،1387). هم چنین نظریه ی شناختی- اجتماعی بندورا(1993)، برای رشد مدل یادگیری خودتنظیمی چهارچوب نظری مناسبی فراهم کرد که براساس آن در هر فرد عامل های بافتی و رفتاری فرصت لازم را، برای کنترل یادگیری دانشجو، فراهم می کنند(نیکوس و جرج ‏- Nikos & George
‏،2005).
‏مطابق ‏نظر ‏بندورا ‏-Bandura
‏(1977)، خودتنظیمی کاربرد توانایی ها و قابلیت های خود هدایتی، خودکنترلی و خودمختاری می باشد.
‏از نظر وی قابلیت های ذکر شده تحت ‏تأثير ‏باور ‏افراد ‏درباره ‏ي ‏خودكارآمدي ‏در ‏فعاليت ‏ها ‏و ‏رفتارهاي ‏مختلف ‏است .‏خودتنظيمي، ‏به ‏عنوان ‏كوشش ‏هاي ‏رواني ‏در ‏كنترل ‏وضعيت ‏دروني، ‏فرايندها ‏و ‏كاركردها ‏جهت دستيابي ‏به ‏اهداف ‏بالاتر ‏تعريف ‏شده ‏است ‏(كول، ‏لوگان ‏و ‏والكر -Cole, Logan & Walker
‏،2011). به طور کلی زیمرمن - Zimmerman, B. J.
‏(1990)، خودتنظيمي ‏در ‏يادگيري ‏را ‏به ‏مشاركت ‏فعال ‏يادگيرنده ‏(از ‏نظر ‏رفتاري، ‏انگيزشي، ‏ شناختي ‏و ‏فراشناختي ‏) ‏در ‏فرآيند ‏يادگيري، ‏به ‏منظور ‏بيشينه ‏كردن ‏فرآيند ‏يادگيري ‏اطلاق ‏نموده است.
‏خودتنظيمي ‏رفتار، به ‏استفاده ‏ي ‏بهينه ‏از ‏منابع ‏گوناگون ‏كه ‏يادگيري ‏را ‏بيشينه ‏مي ‏سازد، ‏گفته مي شود. خودتنظيمي ‏انگيزشي، ‏به ‏كاربرد ‏فعال ‏راهبردهاي ‏انگيزشي ‏اطلاق ‏مي شود ‏كه ‏يادگيري ‏را بيشينه ‏مي ‏سازد ‏و ‏ترس ‏و ‏اضطراب ‏را ‏كاهش ‏مي ‏دهد . ‏خودتنظيمي ‏شناختي ‏به ‏كاربرد ‏فعال راهبردهاي ‏شناختي ‏(كه ‏خاص ‏تكاليف ‏هستند ‏) ‏مربوط ‏مي ‏شود ‏و ‏خود ‏تنظيمي ‏فراشناختي، ‏به ‏كاربرد فعال ‏راهبردهاي ‏فراشناختي ‏(كه ‏راهبردهاي ‏نظارتي ‏و ‏مديريتي ‏هستند ‏) ‏اطلاق ‏مي ‏شود ‏كه ‏يادگيري را ‏بيشينه ‏مي ‏سازند(زاهد، رجبی و امیدی،1391).
‏بنابراین، نحوه ‏ي ‏مديريت ‏خودتنظيمي ‏به ‏عنوان ‏يك ‏عامل ‏كليدي ‏در ‏موفقيت ‏تحصيلي كودكان، ‏نوجوانان ‏و ‏بزرگسالان ‏نقش ‏دارد ‏(پاجاراس ‏و ‏واليانته - Pajares & Valiante
‏،2002؛ کاپرارا، فیدا، وسچیون، دل بوو، وسچیو و باربارانلی - Caprara, Fida, Vecchione, Del Bove, Vecchio & Barbaranelli
‏، 2008)وبا ‏ارتقاي ‏سلامتي ‏مرتبط ‏است ‏و ‏در ‏كنترل ‏سلامتي ‏اهميت ‏ویژه ای دارد(بندورا،2005).
‏یادگیری خودتنظیمی ‏بدين ‏معني‏ ‏است ‏كه ‏دانشجو ‏مهارت هايي‏ ‏براي ‏طراحي، ‏كنترل ‏و ‏هدايت ‏فرايند‏ ‏يادگيري ‏خود ‏كسب ‏می کند ‏و ‏براي‏ ‏يادگيري ‏تمايل ‏دارد ‏و ‏قادر ‏است ‏كل‏ ‏فرايند ‏يادگيري ‏خود ‏را ‏ارزيابي ‏- Evaluation
‏كند ‏و‏ ‏در ‏مورد ‏آن ‏بينديشد(بری ‏-Berry.C.A
‏، 1992).‏ ‏اسكراو ‏و